Conversations and ancient texts

Grumiō triclīnium intrat.
Grumiō pāvōnem portat.
Clēmēns triclīnium intrat.
Clēmēns vīnum portat.
Caecilius pāvōnem gustat.
"pāvō est optimus!" Caecilius clāmat.
mercātor quoque pāvōnem gustat.
mercātor cēnam laudat.
dominus coquum laudat.
Grumiō exit.
ancilla intrat.
ancilla suāviter cantat.
ancilla dominum dēlectat.
ancilla mercātōrem dēlectat.
mox dominus dormit. amīcus quoque dormit.
Grumiō triclīnium intrat et circumspectat.
coquus cibum in mēnsā videt.
Grumiō cibum cōnsūmit et vīnum bibit!
Caecilius Grumiōnem nōn videt.
coquus in triclīniō magnificē cēnat.
coquus ancillam spectat.
ancilla Grumiōnem dēlectat.
Grumiō ancillam dēlectat.
Grumiō est laetissimus.

pictor ad vīllam venit.
pictor est Celer.
Celer iānuam pulsat.
Clēmēns pictōrem nōn audit.
servus est in hortō.
Celer clāmat.
canis Celerem audit et lātrat.
Quīntus canem audit.
Quīntus ad iānuam venit.
fīlius iānuam aperit.
Celer Quīntum salūtat et vīllam intrat.
Metella est in culīnā.
Quīntus mātrem vocat.
Metella ātrium intrat.
pictor Metellam salūtat.
Metella pictōrem ad triclīnium dūcit.
Celer in triclīniō labōrat.
Celer pictūram pingit.
magnus leō est in pictūrā.
Herculēs quoque est in pictūrā.
leō Herculem ferōciter petit.
Herculēs magnum fūstem tenet et leōnem verberat.
Herculēs est fortis.
Caecilius ad vīllam revenit et triclīnium intrat.
Caecilius pictūram intentē spectat et pictūram laudat.

tōnsor in tabernā labōrat.
tōnsor est Pantagathus.
Caecilius intrat.
"salvē, tōnsor!" inquit Caecilius.
"salvē!" respondet Pantagathus.
tōnsor est occupātus.
senex in sellā sedet.
Pantagathus novāculam tenet et barbam tondet.
senex novāculam intentē spectat.
poēta tabernam intrat.
poēta in tabernā stat et versum recitat.
Caecilius rīdet, sed tōnsor nōn rīdet.
versus est scurrīlis; tōnsor est īrātus.
"furcifer! furcifer!" clāmat Pantagathus.
senex est perterritus.
tōnsor barbam nōn tondet.
tōnsor senem secat.
multus sanguis fluit.
Caecilius surgit et ē tabernā exit.

In basiclicā - iūdex basilicam intrat.
iūdex: quis es tū?
Caecilius: ego sum Lūcius Caecilius Iūcundus.
iūdex: tū es Pompēiānus?
Caecilius: ego sum Pompēiānus.
iūdex: quid tū in urbe agis?
Caecilius: ego cotīdiē ad forum veniō. ego sum argentārius.
iūdex: cūr tū hodiē ad basilicam venīs?
Caecilius: Hermogenēs multam pecūniam dēbet. Hermogenēs pecūniam nōn reddit.
Hermogenēs: Caecilius est mendāx!
iūdex: quis es tū?
Hermogenēs: ego sum Hermogenēs.
iūdex: Hermogenēs, quid tū in urbe agis?
Hermogenēs: ego in forō negōtium agō. ego sum mercātor.
iūdex: quid tū respondēs? tū pecūniam dēbēs?
Hermogenēs: ego pecūniam nōn dēbeō. amīcus meus est testis.
amīcus: ego sum testis. Hermogenēs pecūniam nōn dēbet. Caecilius est mendāx.
Caecilius: tū, Hermogenēs, es mendāx. amīcus tuus quoque est mendāx. tū pecūniam nōn reddis...
iūdex: satis! tū Hermogenem accūsās, sed tū rem nōn probās.
Caecilius: ego cēram habeō. tū signum in cērā vidēs.
Hermogenēs: ēheu!
iūdex: Hermogenēs, tū ānulum habēs?
Caecilius: ecce! Hermogenēs ānulum cēlat.
iūdex: ubi est ānulus? ecce! ānulus rem probat. ego Hermogenem convincō.



Asinus, in silvam veniens, exuviās leōnis offendit.
Quibus indūtus, in pascua redit, gregēs et armenta territans fugansque.
Herus autem, quī vagum fallācemque Asinum perdiderat, occurrit.
Asinus, vīsō Herō, cum rūgītū obviam fēcit.
At Herus, prehēnsis quae extābant auriculīs, “Aliōs licet fallās.” inquit, “ego tē probē nōvī.”


Gallia est omnis divisa in partes tres, quarum unam incolunt Belgae, aliam Aquitani, tertiam qui ipsorum lingua Celtae, nostra Galli appellantur.
Hi omnes lingua, institutis, legibus inter se differunt.
Gallos ab Aquitanis Garumna flumen, a Belgis Matrona et Sequana dividit.
Horum omnium fortissimi sunt Belgae, propterea quod a cultu atque humanitate provinciae longissime absunt, minimeque ad eos mercatores saepe commeant atque ea quae ad effeminandos animos pertinent important, proximique sunt Germanis, qui trans Rhenum incolunt, quibuscum continenter bellum gerunt.


Cum in Africam venissem Manio Manilio consuli ad quartam legionem tribunus, ut scitis, militum,
nihil mihi fuit potius, quam ut Masinissam convenirem regem, familiae nostrae iustis de causis amicissimum.
Ad quem ut veni, conplexus me senex conlacrimavit aliquantoque post suspexit ad caelum
et: Grates, inquit, tibi ago, summe Sol, vobisque, reliqui caelites, quod, ante quam ex hac vita migro,
conspicio in meo regno et his tectis Publium Cornelium Scipionem, cuius ego nomine ipso recreor;
itaque numquam ex animo meo discedit illius optimi atque invictissimi viri memoria.
deinde ego illum de suo regno, ille me de nostra re publica percontatus est,
multisque verbis ultro citroque habitis ille nobis consumptus est dies.


Cum divina tua mens et numen, imperator Caesar,
imperio potiretur orbis terrarum
invictaque virtute cunctis hostibus stratis
triumpho victoriaque tua cives gloriarentur
et gentes omnes subactae tuum spectarent nutum
populusque Romanus et senatus liberatus timore amplissimis tuis cogitationibus consiliisque gubernaretur,
non audebam, tantis occupationibus, de architectura scripta et magnis cogitationibus explicata edere,
metuens, ne non apto tempore interpellans subirem tui animi offensionem.


Annos undeviginti natus exercitum privato consilio et privata impensa comparavi,
per quem rem publicam a dominatione factionis oppressam in libertatem vindicavi.
[Ob quae] senatus decretis honorificis in ordinem suum me adlegit,
C. Pansa et A. Hirtio consulibus,
consularem locum sententiae dicendae tribuens, et imperium mihi dedit.
Res publica ne quid detrimenti caperet,
me propraetore simul cum consulibus providere iussit.
Populus autem eodem anno me consulem,
cum consulibus uterque bello cecidisset,
et triumvirum rei publicae constituendae creavit.